۱. بیشعوری، بیماری قرن
خاویر کرمنت بیشعوری را یک بیماری رفتاری همه‌گیر معرفی می‌کند که ربطی به میزان تحصیلات یا موقعیت اجتماعی ندارد. افراد بیشعور خودمحور، بی‌اخلاق و بی‌توجه به حقوق دیگران هستند. این بیماری نه به عقل مربوط است و نه به نادانی، بلکه به فقدان شعور انسانی. او هشدار می‌دهد که بیشعوری به‌شدت در حال گسترش است.

۲. نقاب بیشعوری
بیشعورها همیشه با چهره‌ای خشن و فحاش ظاهر نمی‌شوند؛ بلکه ممکن است مؤدب، آراسته و حتی خیرخواه به‌نظر برسند. رفتارشان زیر لایه‌ای از منطق یا دلسوزی پنهان شده است. آن‌ها با زبان نرم، دیگران را تخریب می‌کنند و خود را قربانی نشان می‌دهند. همین پنهان‌کاری، بیشعوری را خطرناک‌تر می‌سازد.

۳. بیشعورهای موفق
برخلاف تصور عموم، بسیاری از بیشعورها در زندگی حرفه‌ای بسیار موفق هستند. آن‌ها به‌خوبی از قدرت، نفوذ و موقعیت برای رسیدن به منافع خود استفاده می‌کنند. در واقع، بیشعوری می‌تواند ابزار پیشرفت باشد، البته به بهای له شدن دیگران. کرمنت می‌گوید موفقیت نباید ما را از دیدن بیشعوری باز دارد.

۴. توجیه‌گری حرفه‌ای
فرد بیشعور در توجیه رفتارهای اشتباه خود استاد است؛ او همیشه دلیلی دارد که چرا کارش درست بوده. گاهی از قانون، گاهی از دین، و گاهی از منطق برای توجیه بی‌اخلاقی استفاده می‌کند. این توجیه‌ها باعث می‌شود هیچ‌وقت از خودش سؤال نکند. این‌گونه افراد خود را مصون از نقد می‌دانند.

۵. بیشعوری در نقش قربانی
بیشعورها گاهی نقش قربانی را به‌خوبی بازی می‌کنند تا از مسئولیت‌پذیری فرار کنند. با مظلوم‌نمایی، احساس ترحم دیگران را جلب می‌کنند. این رفتار به آن‌ها اجازه می‌دهد تا در عین ظلم، خود را بی‌گناه نشان دهند. نویسنده این الگو را یکی از پیچیده‌ترین مدل‌های بیشعوری معرفی می‌کند.

۶. بیشعوری روزمره
بیشعوری فقط در سیاست یا کسب‌وکار نیست؛ بلکه در رانندگی، صف نانوایی، یا حتی پیام‌های فضای مجازی هم دیده می‌شود. ما اغلب در زندگی روزمره، با رفتارهای کوچک ولی مخرب بیشعورانه روبه‌رو می‌شویم. کرمنت این نوع بیشعوری را "عادی‌شده" می‌داند. اگر نادیده گرفته شود، به فرهنگ تبدیل می‌شود.

۷. رهایی از بیشعوری
اولین گام برای درمان، پذیرش بیشعوری است. تا زمانی که فرد خود را سالم بداند، تغییری ممکن نیست. نویسنده راهکارهایی مثل خودارزیابی، تمرین همدلی و گفت‌وگوی صادقانه با خود را پیشنهاد می‌دهد. این مسیر سخت است، اما شدنی.

۸. ساختن جامعه‌ای باشعور
کتاب در نهایت خواننده را دعوت به ساختن جامعه‌ای آگاه‌تر و محترمانه‌تر می‌کند. اگر هرکسی سهم خود را در کاهش بیشعوری ایفا کند، تغییر ممکن است. آموزش، گفت‌وگو و الگوسازی ابزارهای کلیدی این مسیر هستند. بیشعوری ممکن است همه‌گیر باشد، اما درمان‌ناپذیر نیست.