۱. اخراج از پنسی؛ آغازی برای سقوط
هولدن کالفیلد، نوجوانی شانزده‌ساله، از دبیرستان پنسی برای چندمین بار اخراج می‌شود.
او از رفتارهای سطحی و ریاکارانه‌ی بزرگ‌ترها بیزار است و نمی‌تواند با محیط مدرسه سازگار شود.
این اتفاق آغازگر یک سفر ذهنی و شهری برای اوست، پیش از آن‌که به خانه بازگردد.
هولدن با وجود سن کمش، احساس بیگانگی و پوچی شدیدی می‌کند و از همه چیز فراری است.
او تصمیم می‌گیرد چند روزی را به‌تنهایی در نیویورک سر کند، بی‌هدف و پریشان.
در ذهنش دنیایی پر از سردرگمی، دلزدگی و خشم نسبت به جامعه جاری است.
اخراج از مدرسه برای هولدن نه فقط یک شکست، بلکه نشان بحران هویت است.

۲. نیویورک؛ تنهایی در میان جمع
هولدن شبانه وارد نیویورک می‌شود و به هتل می‌رود، اما در آنجا احساس انزوا می‌کند.
او در خیابان‌ها پرسه می‌زند، با غریبه‌ها گفتگو می‌کند و حتی با زن خیابانی برخورد می‌کند.
اما هیچ‌کدام از این‌ها نیاز او به محبت، درک و صمیمیت را برطرف نمی‌کند.
هر چه بیشتر در شهر می‌چرخد، بیشتر به بی‌معنایی رفتار مردم پی می‌برد.
نیویورک برای او تبدیل به صحنه‌ای از پوچی، تظاهر و بی‌تفاوتی می‌شود.
او حتی زمانی که دور و برش پر از آدم است، تنهاتر از همیشه است.
نیویورک آینه‌ای‌ست برای روح آشفته‌ی او.

۳. پیوندهای گسسته؛ جستجوی تعلق
هولدن تلاش می‌کند با افراد مختلف ارتباط برقرار کند: دوست‌دختر سابقش، معلم‌هایش، و حتی غریبه‌ها.
اما هیچ‌کدام از این روابط به صمیمیت واقعی نمی‌رسند و معمولاً با دلخوری یا شکست پایان می‌یابند.
او حتی در برخورد با یک معلم دلسوز، احساس خیانت و سو تفاهم می‌کند.
این شکست‌های پی‌درپی باعث می‌شوند حس تنهایی و طردشدگی‌اش عمیق‌تر شود.
هولدن نمی‌داند چطور باید با دیگران باشد، چون دنیایش با دنیای اطراف ناسازگار است.
او در جستجوی یک رابطه‌ی اصیل است، اما مدام با دروغ و دورویی روبه‌رو می‌شود.
در نهایت درمی‌یابد که فاصله‌ای ناگریز میان او و دیگران وجود دارد.

۴. عشق و فقدان؛ فوبی، کودکانه‌ترین امید
میان همه‌ی آدم‌های زندگی‌اش، تنها کسی که برای هولدن معنا دارد، خواهر کوچکش فوبی است.
او نماد معصومیت، سادگی و صداقتی‌ست که هولدن در بزرگ‌ترها نمی‌بیند.
دیدار با فوبی نقطه‌ی عاطفی داستان است؛ جایی که هولدن بالاخره تسلیم نمی‌شود.
فوبی باعث می‌شود هولدن برای نخستین بار مسئولیتی احساس کند و از فرار منصرف شود.
این عشق خواهرانه، شاید تنها روزنه‌ی نجات در زندگی آشفته‌ی او باشد.
هولدن، در دلِ تاریکی، نوری از امید را در وجود فوبی می‌یابد.
او برای نخستین بار فکر می‌کند شاید هنوز بتواند جایی در دنیا داشته باشد.

۵. ناطور دشت؛ رؤیایی برای نجات معصومیت
هولدن در گفت‌وگویی با فوبی می‌گوید دوست دارد «ناطور دشت» باشد؛ کسی که بچه‌ها را از افتادن نجات می‌دهد.
این تصویر استعاری نمادی است از میل شدید هولدن به حفظ معصومیت کودکی.
او می‌خواهد در دنیایی که پر از دروغ و تباهی است، چیزی پاک و بی‌گناه را حفظ کند.
اما خودش در آستانه‌ی سقوط است و نمی‌داند چطور باید ایستادگی کند.
این رؤیا، هم شریف است و هم غیرواقع‌گرایانه؛ آرمانی کودکانه در دنیای بزرگ‌سالانه.
هولدن با این تصور، در واقع سعی دارد خودش را هم نجات دهد.
اما آیا کسی که خودش در حال سقوط است، می‌تواند ناجی دیگران باشد؟

۶. پایان؛ آسایش در آسایشگاه
در پایان، درمی‌یابیم که هولدن در آسایشگاه روانی بستری شده و داستان را از آنجا روایت کرده است.
او از بیماری و بی‌تعادلی ذهنی رنج می‌برد، اما به‌تدریج امیدی در وجودش پیدا می‌شود.
نقش خاطره و روایت در درمان روانی‌اش پررنگ است؛ با گفتن، آرام می‌گیرد.
او هنوز آینده را نمی‌داند، اما دیگر تنها نیست؛ رابطه‌اش با فوبی زنده مانده.
هولدن داستان را نه با قطعیت، بلکه با پرسشی باز می‌گذارد.
این پایان، گشوده و انسانی است؛ همچون زندگی، ناتمام و پر از احتمال.
او شاید هنوز هم «ناطور دشت» نشود، اما حالا لااقل ساکت‌تر شده است.