۱. جهانی زیر چکمه: آغاز در اقیانوسیه
داستان در دنیایی خیالی به‌نام «اقیانوسیه» می‌گذرد؛ حکومتی تمامیت‌خواه که بر همه‌چیز مسلط است.
برجسته‌ترین نماد آن، «برادر بزرگ» است که مردم را با دوربین‌ها و تبلیغات دائم کنترل می‌کند.
وینستون اسمیت، کارمند وزارت حقیقت، کسی است که در دل این نظام، شک و تردید دارد.
او از تحریف تاریخ، سانسور و شست‌وشوی مغزی بیزار است و در خلوت ذهنش، به مقاومت فکر می‌کند.
در این دنیا، فکر کردن ممنوع است، عشق سرکوب می‌شود و حقیقت به‌دست حزب ساخته می‌شود.
وینستون اما می‌خواهد خلاف جریان حرکت کند، حتی اگر به بهای جانش تمام شود.
آغاز داستان، ورود به جهانی تاریک و خفه‌کننده است.

۲. عشق در دلِ ستم؛ جستجوی انسانیت
وینستون با زنی به نام جولیا وارد رابطه‌ای پنهانی می‌شود که سرشار از شور و خطر است.
عشق‌شان بیش از آن‌که عاشقانه باشد، عصیانی علیه نظامی ضدانسانی‌ست.
آن‌ها باهم به اتاقی پناه می‌برند که ظاهراً از چشم «برادر بزرگ» دور است.
در این اتاق، وینستون برای لحظاتی دوباره انسان بودن را تجربه می‌کند.
اما حتی این لحظات کوتاه هم در اقیانوسیه بی‌مجازات نمی‌ماند.
عشق‌شان مانند شعله‌ای کوتاه‌عمر است؛ زیبا، گرم، اما محکوم به خاموشی.
رابطه‌ی آن‌ها فریادی است علیه سرکوب، ولی دنیا گوش ندارد.

۳. خیانت، سقوط و شکنجه
وینستون و جولیا دستگیر می‌شوند؛ اتاق خیال‌پردازی‌شان چیزی جز دام نبوده.
وینستون به اتاق ۱۰۱ برده می‌شود؛ جایی که بدترین کابوس‌ها حقیقت می‌یابند.
آنجا او با وحشی‌ترین شکل شکنجه جسمی و روانی روبه‌رو می‌شود.
در نهایت، مقاومت ذهنی‌اش می‌شکند و به حزب و برادر بزرگ «ایمان» می‌آورد.
این لحظه‌ی سقوط نهایی قهرمان است؛ جایی که انسان در برابر ماشین قدرت خرد می‌شود.
حتی عشق او به جولیا هم با شکنجه از میان می‌رود؛ او به‌ناچار او را لو می‌دهد.
شکنجه نه فقط بدن، بلکه روح را می‌کُشد.

۴. تاریخ جعلی؛ دروغ‌های رسمی
در اقیانوسیه، گذشته آن‌طور که حزب می‌گوید بازنویسی می‌شود.
وظیفه‌ی وینستون تغییر اسناد تاریخی برای تطابق با دروغ‌های امروز است.
«حقیقت» فقط آن چیزی‌ست که حزب می‌گوید، نه آنچه واقعاً رخ داده.
با تحریف دائم تاریخ، مردم دچار فراموشی و سردرگمی می‌شوند.
قدرت حزب از اینجا ناشی می‌شود که حتی واقعیت را هم در اختیار دارد.
اورول نشان می‌دهد که سلطه‌ی سیاسی، از طریق کنترل حافظه‌ی جمعی ممکن می‌شود.
مردم بدون گذشته، بی‌هویت و بی‌قدرت‌اند.

۵. زبان نو؛ محدود کردن اندیشه
زبان جدیدی به نام «زبان نو» (Newspeak) طراحی شده تا اندیشه‌ی آزاد را غیرممکن کند.
واژگان حذف یا تغییر داده می‌شوند تا حتی فکر کردن به مفاهیم خطرناک ممکن نباشد.
زبان نو نه ابزار بیان، بلکه ابزاری برای کنترل ذهن و حذف تفاوت‌هاست.
اورول با زبان نو، نشان می‌دهد چطور زبان می‌تواند آزادی را نابود کند.
این زبان، واژه‌هایی مثل آزادی، عدالت و حقیقت را بی‌معنا می‌کند.
هرچه واژگان کمتر شوند، افکار ساده‌تر و محدودتر خواهند شد.
در جهانی بدون کلمه، آزادی اندیشه هم می‌میرد.

۶. پایان تلخ؛ عشق به برادر بزرگ
در پایان، وینستون به‌ظاهر آزاد می‌شود اما دیگر خودش نیست.
او در کافه‌ای تنها می‌نشیند، خاطراتش مغشوش و احساساتش مرده‌اند.
عشق به جولیا رفته، شور زندگی خاموش شده، فقط «ایمان به برادر بزرگ» باقی‌ مانده.
او حالا کسی است که نظام می‌خواست: بی‌فکر، تسلیم، و مطیع.
پایان داستان تصویری از شکست مطلق انسان در برابر قدرت بی‌رحم است.
اورول با این پایان، کابوس کنترل تمام‌عیار را پیش چشم ما می‌گذارد.
وینستون دیگر نمی‌اندیشد، فقط «برادر بزرگ را دوست دارد».