۱. در آغازِ بحران
یونس، جامعه‌شناسی جوان، با مرگ ناگهانی دختری که خودکشی کرده، به بحران می‌رسد. این مرگ به ظاهر بی‌دلیل، تمام تصورات منطقی‌اش را به چالش می‌کشد. چرا یک انسان به این نقطه می‌رسد؟ چه چیزی در زندگی گم شده است؟ مستور، مرگ را نه پایان، که نقطه‌ی آغاز تفکر می‌داند. مرگ در این داستان، آینه‌ای‌ست برای دیدن شکاف‌های پنهان در زندگی روزمره. سؤال‌های فلسفی از دل واقعه‌ای ساده زاده می‌شوند. و یونس، مجبور است دوباره همه‌چیز را بازخوانی کند.

۲. تقابل عالِم و عارف
رمان پر از تضادهایی‌ست میان نگاه علمی یونس و ایمان عارفانه‌ی استاد شفیعی. یونس، تجزیه‌گر و پرسش‌گر است، اما استاد، آرام، مطمئن و معتقد. این تضاد، گفت‌وگوی بین دو نسل یا دو نوع فهم از جهان را شکل می‌دهد. مستور در این تقابل، طرف هیچ‌کس را نمی‌گیرد. بلکه به مخاطب اجازه می‌دهد با هر دو نگاه همدل شود. ایمان استاد، یونس را نه قانع، که متحیر می‌کند. حیرت، شروع راهی تازه است.

۳. معنای عشق
عشق در این رمان، تنها بهانه‌ای برای گریز از تنهایی نیست، بلکه تجربه‌ای روحی است. دختر استاد، شخصیتی مؤمن، مهربان و متین دارد. یونس که همیشه به زن به‌عنوان سوژه‌ای اجتماعی نگاه می‌کرد، حالا با انسانی مواجه است که نگاهش را تغییر می‌دهد. این عشق، بدون بیان صریح، مسیری برای بازسازی درون یونس می‌شود. ایمان دختر، آینه‌ای‌ست در برابر عقل تحلیلی یونس. و او یاد می‌گیرد که گاهی، فهمیدن در دل دوست‌داشتن نهفته است.

۴. مرگ به‌مثابه بیداری
مرگ در «روی ماه خداوند را ببوس» نقطه‌ی تحول است، نه پایان. هم مرگ دختر، هم مرگ استاد، یونس را از خواب عقل برمی‌انگیزند. او درمی‌یابد که دانستن، لزوماً به معنا نمی‌انجامد. مرگ، او را با «محدودیت انسان» مواجه می‌سازد. مستور با ظرافت، نشان می‌دهد که مرگ بخشی از زندگی‌ست، نه دشمن آن. پذیرش مرگ، گامی برای بازاندیشی در معنای حیات است. یونس، از فرار به تأمل می‌رسد.

۵. ایمانِ بی‌پاسخ
در دل شک و تردید، گاه ایمان بدون دلیل پدید می‌آید. ایمان، نه از تحلیل، که از نیاز و عشق زاده می‌شود. یونس ابتدا ایمان را رد می‌کند چون نمی‌تواند آن را اثبات کند. اما در پایان، درمی‌یابد که ایمان یک انتخاب است، نه نتیجه‌ی استدلال. مستور، تصویری انسانی از ایمان ارائه می‌دهد: لرزان، پیچیده و درعین‌حال نجات‌بخش. ایمان برای یونس، همان چیزی‌ست که عقلش نمی‌تواند لمسش کند.

۶. بوسه‌ای بر خدا
در پایان، یونس آماده است روبه‌روی خدا بایستد، با تمام تردیدها و زخم‌ها. «روی ماه خداوند را ببوس» یعنی بپذیر که خدا نزدیک است، بی‌واسطه و قابل لمس. مستور، از ایمان بی‌ادعا سخن می‌گوید؛ ایمانی که بیشتر از استدلال، به عشق نیاز دارد. یونس شاید هنوز همه‌چیز را نمی‌داند، اما آماده‌ی زیستن است. آماده است خدا را لمس کند، نه تعریف. این رمان، دعوتی‌ست به مواجهه‌ی بی‌پرده با معنا.